Ik vrees dat ik een beetje in herhaling moet vallen, als ik het heb over de nieuwe, zesde plaat van het collectief rond Colin Halliburton moet hebben: hoe komt het in hemelsnaam dat deze band niet veel meer bekendheid geniet dan vandaag het geval is? Het antwoord op die vraag ken ik ook niet, maar ik het blijft wel een regelrechte schande dat onze radio’s er maar niet in lijken te slagen deze band op te pikken. Ruim vijftien jaar al werken Colin en zijn maats aan wat stilaan een “oeuvre” mag genoemd worden en waarvan je, samenvattend kunt zeggen dat het bestaat uit knappe, vlot in het oor liggende melodieën, met teksten die ergens over gaan en arrangementen, die het beste uit de alt- Country en Americana verenigen.

Groot verschil met de vorige platen is de afwezigheid -als muzikant dan toch- van toetsenist Ehren Starks, die op vorig werk heel knappe pianolijnen aan de songs van Halliburton toevoegde en op die manier in niet geringe mate het geluid van The Roseline mee bepaalde. Starks stierf twee jaar geleden een compleet onverwachte dood en zijn overlijden sloeg kennelijk een behoorlijk gat in de gevoelens van Colin: hij draagt niet alleen de plaat op aan zijn overleden maat, maar hij sluit ze ook af met een meer dan pakkend eerbetoon in “Song for Ehren”: hij beschrijft daarin, zonder enig spoor van meligheid, wat die plotse dood bij hem teweegbracht en die song is een heel fraai orgelpunt van een plaat die perfect lijkt te passen in het traject van de band.

Aan die band werd, vergeleken met vorig werk, wel wat gesleuteld, al bleven gitarist Kris Losure en drummer Jim Piller wel op post. Nieuwkomers zijn Brian McKellip, ook al op gitaar, Colin Jones op bas en Heidi Gluck op toetsen en meer dan aangename vocals. Over Colin Jones moet ik toch iets leuks kwijt: vanaf de eerste beluistering van de plaat, viel mij de baslijn op, waarin het op “Bilirubin” allemaal draait. Ik moest meer dan even nadenken, maar toen viel de nikkel: dit is het basneefje van “onze” Adamo’s “C’est Ma Vie”. Geen kwaad woord daarover, want dat is één van de tienduizend favorieten die in mijn hoofd rondlopen, maar ’t is wel grappig en het illustreert hoezeer muziek grenzenloos haar weg kan maken.

Voor het overige is deze plaat meer een bandplaat dat het vorige werk: in het verleden schreef Halliburton de nummers in zijn eentje uit, terwijl hij nu meer de schema’s en de karkassen van de songs uittekende, maar de invulling in de studio liet gebeuren door de overige bandleden. Dat levert al bij al een heel fijne plaat op, met tien songs over het leven, de liefde, de relaties en hun einde, de Amerikaanse politiek en de woede die die oproept, over existentiële vragen waar de millennials mee geconfronteerd worden en over sterfelijkheid. Al klinken sommige van die items een beetje zwaar op de hand, toch slaagt Halliburton erin via de melodieën een draaglijke lichtheid aan de plaat mee te geven.

The Jayhawks en Wilco zijn nooit ver uit de buurt, maar evenzeer waart de geest van Tom Petty rond. Dat vind ik referentiepunten waarmee nogal goed te leven moet zijn en…ultiem pluspunt: op “Inside Out” laat Colin -eindelijk- eens horen dat hij ook rockend heel goed voor de dag komt. Samengevat: wij hadden The Roseline hier al een paar jaar op ons favorietenlijstje staan en met deze “Good / Grief” stijgen ze op slag meerdere plaatsen, want dit is onmiskenbaar een sprong voorwaarts”.

(Dani Heyvaert)